ماجرای چرخش و روسیاهی شیخ وحدت

خاطرم چنین است که در آن سال بیان اینجانب اشاره به این نکته داشت که  مهمترین سلاحی که میتواند امنیت امت اسلامی را تامین کند، وحدت میان همه مذاهب و طوائف است و این وحدت همواره هدف راهبردی انقلاب اسلامی از آغاز پيروزى بوده است . شیخ هم با بیان اين كه : وه! امروز چه نيازمند همبستگى دلها بر محور محبت و اراده ها هستيم، به این جمله رسید که  " ما نیازمند لطف خداوند و بخشش يك روزی همانند روز بدر هستیم".
آن روزها " شيخ " روابط بسيار حسنه اى با جمهوری اسلامی و ارتباط گسترده ای با مرکز فرهنگی کشورمان داشت و همین سبب گشته بود به طور متوسط هفته ای یکبار دیدار و گفتگویی با يكديگر داشته باشیم.  او که پس از بازگشت از  اولين و آخرين سفرش از ایران، با شگفتی خاصی از پیشرفت و روحیات ایرانیان تمجيد مى كرد  و از گفتگوهايش  باعلما ومراجع حوزه سخن مى گفت، گاه حتی اشاره به تاثیر تبلیغات مسموم محیط رسانه داشت که بر ذهن او نیز نقش نهاده بود: قرآن ايرانيان با قرآن ديگر مسلمانان تفاوت ندارد(!!).
شیخ رييس اتحاديه اى موسوم به " اتحاديه علماى جهان اسلام " بود و شاید بدین جهت همواره مورد آماج حملات وهابیت قرار داشت. قضاوتی برخاسته از عصبیت که او را سخت متاثر ساخته بود. روزی کتاب "القرضاوی فی المیزان" را که تازه توسط مصادر سعودی انتشار یافته بود، نشان داد و گفت: "دكتر عباس! ببین وهابى هاى  بی انصاف با من چه میکنند". نویسنده سعودى  کتاب مذکور، قرضاوی را به خاطر دیدگاهش نسبت به مقوله هايى همچون زنان ، رابطه اش با ایرانیان (و یا به تعبیر وهابیان روافض )  و ... سخت مورد تهاجم قرار داده بود و همین مایه دل شکستگی شیخ بود که اصل وحدت را ترویج می نمود.
سالها گذشت، حوادث عراق و سوریه پیش آمد و به دلایل "معلوم !! و نامعلوم !! " مواضع شیخ وحدت گرا تحولی تازه وناباورانه یافت، بطوریکه مواضع جنجالى وخشونت آميز وى بازتاب ناگوارى در جهان اسلام برجاى نهاد. جلسات متعدد مسئولان و نخبگان کشورمان با ایشان که عموماً به کارگزاری اینجانب تشکیل می شد هم مؤثر واقع نمی گردید؟! پرسش آن بود چه شده که اصل مبنایی وحدت میان طوائف و فرق جای خود را به ترویج نفرت داده است.استمرار این رویکرد شیخ را برای مدتی پرچمدار مخالفت با تشیع در جهان اسلام کرد، به حدی که با اتخاذ شديدترين مواضع فرقه اى وطايفه اى به ایران هراسی و شیعه هراسی وتفرقه در صفوف امت دامن زد. شاید عبرت آموز ترین بخش این داستان اقدامی غیرمنتظره از ناحیه وی بود که به سمت دستگاه سیاسی و مذهبی همان جریانی رفت که از قضاوت آنها نسبت به خود سخت برآشفته بود. این ندامت از عالمی دارای جایگاه نزد اهل سنت نزد سعودى ها تا سطح درخواست عفو و بخشش مانندی نداشت و به همان میزانی که به  اعتبار وی لطمه زد، مفهوم وحدت درون اسلامی از نگاه اهل سنت حامی وی را نیز مخدوش ساخت. ميزبانان وهابى و دولتمردان سعودی، با اغتنام از این چرخش شیخ حداکثر بهره را در واگرایی جهان اسلام کسب نموده و بر طبل وهابیت تندرو در مقابل سایر نحله های اسلامی از جمله تشیع با آوای شیخ کوفتند. با این همه حکایت شیخ تمام نشد؛ هفته گذشته نام وى در بیانیه ائتلاف عربی ضد قطر وليست سياه تروريزم، جای گرفت و حامی و بخشنده دیروزین شیخ، خصم دوباره او شد .
در این بازی روزگار، قرضاوی نماد وحدت گرای دنیای اهل سنت که در دلدادگی به وهابیان نجد، اخلاق حرفه ای و باور قرآنی خود را فدا کرده بود، در تخاصم سیاسی و رقابتهای شیوخ درون منطقه خویش را فنا شده ای سخت دژم می بیند. اعتماد و اطمینان شیخ به دشمنان فكرى وعقيدتى ديرين و کم توجهی و زودباوری در دشمنى با منظومه ى مقاومتی بود که خصم را نه عرب و عجم، شیعه و سنی، وهابی و اخوانی بلکه اسرائیل می دانسته و می داند. امیدم آن است خداوند منان دعای شیخ را که در بخش پایانی پیام تصویری اش به مراسم تودیع اینجانب در هتل ماریوت دوحه در ارديبهشت ماه ١٣٨٣پخش گردید، مستجاب کند که گفت "از خدا می خواهیم بار دیگر ما و شما را بر گرد آنچه موجب رضای اوست، جمع کند. ان شاءالله".
آری! جناب آقای قرضاوی!
ما نيز همانند شما "نیازمند روزی همانند روز بدر هستیم"
تا مسلمانان بار ديگر بر گرد انچه موجب رضاى اوست جمع شوند !
                         آمين .عباس خامه یار