زنان به عنوان نیمی از جمعیت کره خاکی، در ساخت و تداوم جامعه نقشی اساسی و تاثیرگذار دارند که در کشور خودمان هم درعرصه های مختلف این ظهور و بروز کاملا محسوس و ملموس است.
از قیام تنباکو تا راهپیمایی علیه رژیم پهلوی ، دفاع مقدس، سازندگی کشور، دانشگاه‌ها و... اما ابن نقش آفرینی در صحنه قانونگذاری و حضور در کسوت نمایندگی مجلس بسیار کمرنگ است.
در "یازده دوره پارلمان ایران" پس از انقلاب از ۳۰۹۰ نفر نماینده ،سهم بانوان فقط ۱۱۱ نفر آنهم از ۶۲ حوزه انتخابیه بوده است که نامساوی بودن این نسبت کاملا محسوس و فاحش است.
در ملایر خودمان هم در ۱۱ دوره مجلس شورای اسلامی (جمعا ۲۲ نفر) تنها سرکارخانم الهه راستگو آنهم با هزار اما و اگر و ابطال انتخابات ، توانست با رای همشهریان به مجلس راه یابد، در محاسبات آماری کمتر از ۵ درصد یعنی هیچ.
دراین دوره هم متاسفانه از بین ۶۲ داوطلب تایید صلاحیت شده و راه یافته به مرحله نهایی انتخابات، فقط نام ۶ بانوی ملایری:
خانم فائزه سادات شاه طاهری
خانم شمسی عباسی
خانم شکوه عبدلی
خانم مهرنوش فضل اللهی
خانم هانیه قربانی
خانم فروزان کردیوند
در این لیست بلندبالا دیده می شود.
این در حالی است که ملایر با داشتن بانوان موفق، باسواد، صاحب منصب و شناخته شده و کاربلد در سطح وزارتخانه ها، دانشگاه‌ها و سازمانها جایگاه قابل توجهی دارد.
این موضوع بایستی بررسی شود که چرا استقبال بانوان ملایری نسبت به عرصه انتخابات و انتخاب شدن بی علاقه اند؟
آیا عملکرد افراد قبلی آنها را از این فعالیت اجتماعی منع می کند؟
آیا از حضور در عرصه های ملی و تقنینی واهمه دارند؟
آیا امیدی به نقش آفرینی در پارلمان مردسالار ندارند؟؟
و آیاهای دیگر.....
امین الله علیمرادی ،فعال رسانه
