کم کم صدای شکستن ظرف، پرتاب‌شدن اشیا و تکان‌خوردن میز و صندلی و کتک خوردن پی در پی من هم به " بد بینی های" امید اضافه شد و در آخر هم صدای کوبیده شدن دری که مرا در آن زندانی کرده بود و بی اعتنا به التماس های من راه خود را کج می کرد و از خانه بیرون می رفت.